Miłość nie jedno ma imię. Można kochać do utraty sił, kochać bez wzajemności, kochać na odległość czy też przeżyć wspaniałą miłość usłaną różami. Ile par na tym świecie, tyle różnych miłości. Każdy z nas kocha na swój sposób i dla każdego z nas miłość może oznaczać zupełnie co innego. Jedno jest jednak pewne. Miłość to uczucie, które powoduje uśmiech na naszej buzi, a my sami kochając i będąc kochanym jesteśmy szczęśliwszymi ludźmi.
O miłości powstają filmy, piosenki, wiersze i książki. Myślę, że każdy dokładnie zna słynne pary kochanków z literatury: Romeo i Julia, Tristan i Izolda, Zbyszko i Jagienka czy Tadeusz i Zosia. Są to przykłady silnej, ale nie zawsze szczęśliwej miłości.
W Chorwacji wzorcem romantycznej miłości jest para Miljenko i Dobrila, kochankowie pochodzący z miejscowości Kaštel Lukšić. Historia tych kochanków, przedstawiana jest także w szkołach podstawowych, jako przykład niepokonanej miłości.
Miljenko i Dobrila – miłość ponad wszystko
Historia miłości kochanków miała miejsce w drugiej połowie XVII wieku we wspomnianej już wcześniej miejscowości Kaštel Lukšić. Rodzina Vitturi miała córkę o imieniu Dobrila, która pokochała potomka z rodziny Rušnić, o imieniu Miljenko.
Obydwie rodziny były zamożne, jednak ich wzajemne konflikty o przywileje i pozycje w społeczeństwie stanęły na drodze do szczęśliwej miłości ich dzieci.
Wieczne kłótnie pomiędzy ojcami kochanków spowodowały, że para zmuszona była do potajemnych spotkań i utrzymywania swojej miłości w tajemnicy. Jedyną osobą stojącą po ich stronie była służąca Antica, pomagająca im także w nocnych schadzkach.
Niestety ich miłość szybko wyszła na jaw i kochankowie zostali rozdzieleni. Dobrila zmuszona była zamieszkać u srogiej bratowej, natomiast Miljenko został wysłany na służbę. Kiedy młodzi kochankowie tęsknili za sobą, ojciec Dobrili sam zadecydował za córkę oddając jej rękę o wiele starszemu szlachcicowi z Trogiru. Dzięki przyjaznemu żołnierzowi, Miljenko dowiedział się o całym zdarzeniu i dokładnie w dzień zaplanowanego ślub swojej ukochanej powrócił do rodzinnych stron zgłaszając przed zgromadzonymi swój wielki sprzeciw. Ostatecznie do ślubu nie doszło, a kochankowie po raz kolejny zostali ukarani.
Dobrila trafiła do zakonu sióstr św. Mikołaja, a Miljenko do klasztoru franciszkanów na niewielkiej wysepce Visovac. W klasztorze Miljenko poznał wieśniaczkę, dzięki której przesłał wiadomość Dobrili żeby uciekła z zakonu i czekała na niego w umówionym miejscu. Zgodnie z prośbą ukochana zjawiła się w wyznaczonym miejscu, jednak nie doczekała się swojego kochanka. Gdy tak samotnie błądziła w burzową noc wpadła w ręce zbójników, którzy nie byli dla niej łaskawi. Z pomocą przyszli jej dobrzy ludzie, którzy odwieźli ją z powrotem do sióstr zakonnych.
Ojciec Dobrili słysząc o występku swojej córki postanowił zlecić zabójstwo jej ukochanego angażując w to włóczęgę, któremu obiecał godziwą nagrodę. Miljenko ocalał, gdyż pod przebraniem zakonnika uciekł przed oprawcą. Vitturi nie mając już więcej pomysłów, jak rozdzielić kochanków postanowił udawać, że pogodził się z wyborem córki i zgadza się na ślub. Młodzi szczęśliwie wrócili do swojej miejscowości aby zawrzeć związek małżeński, który okazał się być tragiczny. Tuż po ślubie, nieprzewidywalny ojciec Dobrili zabił z pistoletu swojego zięcia. Tego brutalnego czynu dokonał na moście przed swoim pałacem Vitturi. Po upływie kilku miesięcy od tego tragicznego wydarzenia Dobrila z wielkiej rozpaczy i żalu popadła w chorobę i umarła.
Ciała kochanków spoczywają razem w niewielkiej kaplicy św. Jana na której widnieje pamiątkowa tablica z napisem „Wieczny odpoczynek kochankom”.
Podobno właśnie tak wyglądali Miljenko i Dobrila
Kościół, w którym spoczywają Miljenko i Dobrila
